Voor Altijd

Hallo, ik ben Febe. Vandaag is het al twee weken geleden dat Kyra is gestorven. Kyra zat bij me in de klas. Deze maand zat ze vlak voor me, op de eerste rij. We gaven dan stiekem geheime briefjes door die de juf niet mocht zien. De laatste keer had ze dit toch gezien. Ze werd erg boos. Ik had net geschreven dat ik haar erg zou missen als ze weer voor een tijdje naar het ziekenhuis zou moeten. Kyra antwoordde dat ze snel weer zou terugkomen. Maar dit was niet waar. Kyra had leukemie en ze ging plots heel snel achteruit. De dokters zeiden dan dat Kyra niet meer zou genezen. Ik heb toen heel hard gehuild. Samen met mama, Siebe en Lien mochten we nog een laatste keer langsgaan in het ziekenhuis. Ik wou Kyra nog zoveel vertellen, over mijn nieuwe fiets, over de knappe jongens van de tennisclub, … maar Kyra luisterde niet meer. Het leek of ze de hele tijd sliep. Ik heb ze een dikke zoen gegeven op haar voorhoofd. Een dag later is ze gestorven. Ik heb nog steeds erg veel verdriet. Ik moet altijd maar huilen en ik mis haar zo. Ik hoop dat ik ze ooit terug zal zien als ik zelf ook dood ga. Dan ga ik haar alles vertellen over mijn nieuwe fiets en de jongens van de tennisclub.